မမ
Tuesday, June 30, 2009
ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးၾကိဳးစားစား
မိုးလြတ္ေအာင္ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းလာတဲ႔ေျခလွမ္းေတြ အားလံုးယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနျပီ။
အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားမ်ားရင္း မိုးလြတ္မွာပါလို႔စိတ္ေျဖလိုက္တယ္။
အင္းအားမဲ႔ လွမ္းလာတဲ႔ေျခေထာက္ ေတြကိုေရွ႔ဆက္ သယ္ႏိုင္ပါဦးမလား ဆိုတဲ႔
အေတြးကိုဖယ္ထုတ္ရင္းကပဲ အရာအားလံုး သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
မ်က္လံုးအစံုကငါးႏွစ္နီးပါး ေလ်ာက္ေနၾကဒီလမ္းေလးကို အလြတ္ရေနျပီ။
ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းစမ္းတစ္၀ါး၀ါး ေလ်ာက္ရင္းတစ္ညတာအိပ္စက္ အနားယူဘို႔ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ တဲေလးရွိရာေရာက္လုျပီ။
တဲေလးထဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ “အဘိုးၾကီးေနာက္က်လွခ်ည္လားလို႔” အသံျပဳတဲ႔ေဘးတဲက
ဆိုက္ကားသမားေမာင္၀င္းရဲ့လွ်ာေလးအာေလးအသံကပဲ ငါဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးကို
အႏာၱရယ္ကင္းစြာျပန္ေရာက္လာျပီလို႔သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း “ကားမတိုးႏိုင္လို႔ေနာက္က်တယ္ကြာလို႔” ျပန္အသံျပဳလိုက္တယ္။
ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ႔အေရာင္မေပၚခ်ဴပ္ရိုးေတြျပဳတ္ေနတဲ့တိုက္ပံုအက်ီထဲကမီးျခစ္ကိုထုတ္ျခစ္တယ္။
ဘုရားကားခ်ပ္နားေလးမွာတင္ထားတဲ႔ ၀ါဆိုဖေရာင္းတိုင္ကို လက္လွမ္းမီးကူးလိုက္
တယ္ဆိုရင္ပဲ တဲေလးထဲမွာလင္းထိန္သြားေတာ့တယ္။
အေရးအေၾကာင္းေတြေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ အေရာင္မြဲမ်က္လံုးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ျပီး
တေခါင္းလံုးေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ႔အဘိုးအိုဟာ၊
သူ႔ေခါင္းမွာတစ္ေနကုန္မ်က္ႏွာတစ္၀က္အုပ္ေအာင္ ေပါင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကိုပြတ္တိုက္သန္႔စင္လိုက္ရင္း
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ သူႏွစ္သက္တဲ့ဗမာေဆးနဲ႔ကြမ္းတစ္ယာကို ပါးေစာင္ထဲမွာငံုလိုက္တယ္။
ေရြတိဂံုေစာင္းတန္းက ဘုရားပန္းခ်ီကားေတြေရာင္းတဲ႔ ခေလးမေလးလွဴထားတဲ႔
ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္ကိုဦးသံုးၾကိမ္ခ်ရင္း၊တတ္ႏိုင္သေလာက္ တရားဘ၀နာေတြပြါးမ်ားရင္း ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လာတာနဲအမွ်အေတြးေတြရဲ့ေခၚေဆာင္ရာကို တျငိမ့္ျငိမ့္လိုက္ပါသြားျပန္
ေတာ့တယ္။
ငယ္စဥ္ကထဲကအေဖတိမ္းပါးသြားတဲ႔သူ႔ကို အေမကအခ်စ္ပိုခဲ႔တယ္။
အရာရာဦးစားေပးသလို ပညာေရးကိုအထူးပဲအားေပးရုန္းကန္ရင္း
ရွာေဖြလို႔ရသမွွ်သူ႔ပညာေရးမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္စီစဥ္ေပးတဲ႔ အေမေက်းဇူးကို
အသိအမွတ္ျပဳေက်းဇူးဆပ္တဲ႔ အေနနဲ႔သူစာၾကိဳးစားခဲ႔တယ္။အရာရာမ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတဲ့
အေမဟာ သူ႔ေၾကာင့္ေတာ့လူပံု အလည္မွာဂုဏ္ယူမဆံုး တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သားရယ္ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္စမ္းပါ ငါ့သားကိုအားလံုးကတရိုတေသ
ေလးေလးစားစား နဲ႔ဆရာလို႔ေခၚတာအေမၾကားခ်င္လြန္းလို႔ပါလို႔ တစ္ဖြဖြေျပာတဲ့
အေမစကားသံေတြဒီေန႔အထိ နားထဲမွာလွ်ံေနတုန္းပါ။
သူဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔ ေန႔က ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚျမိဳ႔ကေလးရဲ့ သူတို႔ေနထိုင္ရာ
ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ အေမဟာ သနပ္ခါးေတြေဖြးေအာင္လိမ္း ျခံစပ္ဇီဇ၀ါပန္းျခံဳကေန
ျဖဴလႊတဲ႔ဇီဇ၀ါပြင့္ၾကီး သံုးပြင့္ကိုဆင့္ပန္လို႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ ျပန္ေလွ်ာက္ေနတာမ်ား
ေတြ႔သမွ်လူရဲ့“ အၾကီးျမသားေအာင္တယ္ဆို ”ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တာနဲ႔ ေအာင္တာေပါ့ေတာ္
ဂုဏ္ထူးေတာင္ တစ္ခုပါေသးလို႔ျပံဳးျပံဳးၾကီးေျဖေလရဲ့။
အဲလိုနဲ႔အေမသေဘာက်မဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလာကကို ေလ်ာက္လွမ္းရင္သူတို႔ျမိဳ႔က
အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးမွာ အေမျမင္ခ်င္လြန္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး ပီတိကိုယ္သာစားတဲ့ေက်ာင္းဆရာဘ၀ဟာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက
ဆရာလို႔ေခၚလာတာရယ္ ညေနအိမ္မွာ စာလာေမးတဲ႔ခေလးေတြနဲ႔ ဆူညံလာတာကလြဲလို႔
ထူးျခားျပီးၾကီးက်ယ္ခမ္းနား မလာခဲ႔ပါဘူး။
အလယ္တန္းျပေက်ာင္းဆရာ ရဲ့အေမဆိုတဲ႔ဂုဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့အေမကေတာ့
ေစ်းသည္ဘ၀ကိုစြန္႔လိုက္ရတဲ႔အတြက္ ဟိုးအရင္သူေက်ာင္းသားဘ၀ ကထက္ေတာင္မွ
အသံုးအစြဲကိုပိုေခၽြတာခဲ႔ၾကရတယ္။
သူလဲမိုးလင္းလာရင္ အေမမီးပူတိုက္ေပးတဲ့ ပင္နီတိုက္ပံုနဲ႔ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္းကိုေကာ့ေနေအာင္ ၀တ္
အေေမထဲ့ေပးတဲ႔ထမင္းဂ်ိဳင့္ ထီးေရဗူးအိတ္ကိုလက္ကစြဲလို႔ အေမသေဘာက်တဲ့
ေက်ာင္းဆရာဘ၀မွာက်င္လည္ရင္းနဲ႔
သူအသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာေတာ့ အေမ့က်န္းမာေရးကအေတာ့္ကိုခ်ဳခ်ာ လာေတာ့တယ္
တက္လာတဲ႔ကုန္ေစ်းႏံူးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္စားစရိတ္ အေမ့ေဆးဘိုး ကိုအႏိုင္ႏိုင္က်ားကန္ထားရင္ ကပဲအေမ႔ေဆးဘိုးအတြက္အေဖရွာ ေဖြထားခဲ႔တဲ့ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးကို ေရာင္းျပီးေဆးကုဘို႔ သူဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
သူ႔ကိုေနာက္ဆံတင္းမဲ႔ အေမမသိေအာင္ပဲ သူထက္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေတာင့္တင္းတဲ႔ေက်ာင္းဆရာတ
ေယာက္က၀ယ္ယူျပီး သူ႔နဲ႔အေမကိုအိမ္ငွါးအျဖစ္ဆက္ေနေစခဲ႔တယ္။
အေမ႔အတြက္ေဆးဘိုးကုန္က်စရိတ္ကို အိမ္ေရာင္း
ရေငြအားလံုးနဲ႔ အေမအသက္ကိုလုေပမဲ႔ မီးစာကုန္ဆီခမ္းေနျပီ ျဖစ္တဲ႔အေမက သူ႔ကိုစိတ္ခ်လက္ခ်လူ႔ေလာကထဲမွာ
တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ႔ေတာ့တယ္။
အေမဆံုးျပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ့ သူဟာဘုရားတရားဘက္ကို ပိုအေလးေပးလာေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္း
ဆရာလက္ထဲကို သူအိမ္ေလးအပ္တဲ႔ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားတာေတာ့ သူ၀န္ခံရလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပဲ ေက်ာင္းေစာင့္မိသားစုနဲ႔ သူအတူေနခဲ႔တယ္။
ျဖစ္သလိုေနျဖစ္သလိုစား မေလာက္ငွတဲ႔လစာေလးနဲ႔
ပဲေရာင့္ရဲစိတ္ကိုေမြးလို႔ သိကၡာသမာဓိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာအိုအိုၾကီးဘ၀ ကိုသူေရာက္လာခဲ႔ေတာ့တယ္။
ဒီေန႔သူ႔လိုအသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္တဲ႔ ဆရာအိုေတြအားလံုးအျငိမ္းစားယူ ႏွဳတ္ဆက္ပြဲေန႔ေပါ့။အေမဆံုးျပီးကထဲ
ကမီးပူတိုက္ဖို႔သတိမရေတာ့တဲ႔ သူကဆရာကန္ေတာ့ပြဲေန႔က ရထားတဲ႔ပုဆိုးအသစ္အက်ၤီအသစ္ကို ေက်ာင္းေစာင့္မိသား
စုကိုမီးပူတိုက္ခိုင္းလိုက္တယ္ ျဖူေဖြးေနတဲ့သူေခါင္းကဆံပင္ေတြကို အုန္းဆီနဲ႔ေသေသသပ္သပ္ျဖီးရင္း အေရးအေၾကာင္း
ေတြမ်ားစြာနဲ႔ အိုမင္းေနတဲ႔သူရုပ္သြင္ကိုတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ႔သူတစ္ေယာက္လို ေငးၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကသူဒီ
ေန႔ေသဆံုးရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္ဆို အေမ့ကိုျမင္ေရာင္ရင္းျပံဳးလိုက္မိတယ္။
ေက်ာင္းကေပးတဲ႔ ပင္စင္စာအုပ္ေလးရယ္ ေက်ာင္းသားေတြဆရာဆရာမအသစ္ေတြ စုေပါင္းကန္ေတာ့တဲ႔ ေငြသား
ကိုလက္ကကိုင္ရင္း ေက်ာင္းထိပ္ကစိန္ပန္းပင္ၾကီးေအာက္က ခံုတန္းမွာျငိမ္သက္ေနတဲ႔သူ႔အနားကို လာရပ္တဲ႔လူရိပ္ေၾကာင့္
သူ႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ဆို အျဖဴအမည္းမသဲကြဲေတာ့တဲ႔ သူမ်က္၀န္းေတြကမိန္ေဖ်ာ့ေနေတာ့တယ္။
သူ႔ေျခရင္းမွာျပားျပား၀ပ္ ဦးခ်ေနတာသူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုတဲ႔အသိထက္ သူအျမင္ေတြကမပိုေတာ့ပါဘူး
“ဆရာၾကီးက်ေနာ္ ေမာင္စိုးျမင့္ပါလို႔”ႏွဳတ္ဆက္တဲ႔အသံ နားကသဲ႔သဲ႔ၾကားေပမဲ႔ သူမွတ္ဥဏ္ေတြထဲက စိုးျမင့္ေတြအမ်ားၾကီးကို
မကြဲျပားႏိုင္ဘူး သူေျပာေနၾကအတိုင္းရိုးရိုးသားသားၾကိဳးစားၾက ဆိုတဲ႔စကားကို ေျပာအံစဲစဲႏွဳတ္ခမ္းေတြကို ေစ့ပိတ္
လိုက္ရင္း“ ဘယ္မွာေနတုန္း ဘာလုပ္တုန္း”လို႔သူ႔အေမးကို “အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ပါတယ္ ရန္ကုန္မွာပါလို႔ ”ျပန္ေျဖတဲ႔အသံက
သူ႔ရင္ကို ပိတိလိူင္းေတြရိုက္ခတ္လာျပန္တယ္။
“ ေအာ္ အလည္လားသလားလို႔” သူ႔အေမးကို “ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွီလာတာပါလမ္းမွာကားပ်က္လို႔အခုမွေရာက္တာ”ဆို
တဲ႔အေျဖက အခုနပီတိေပၚ ပီတိထပ္ဆင့္လိုက္သလို သူ႔ရင္မွာေက်နပ္အားရျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ဆက္ေျပာလာတဲ႔ေမာင္စိုးျမင့္
ရဲ့စကားသံကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ေနစရာမဲ႔ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့အျဖစ္ေတြအားလံုးကိုေမ့လို႔ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ပိတိျဖစ္ရ
ေတာ့တယ္။ပင္စင္ယူျပီးခ်ိဳ ့တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို ေရြတိဂံုဘုရားၾကီးဖူးဘို႔ သူစရိတ္ခံေခၚသြားမတဲ႔ “သာဓု
သာဓု သာဓု” လို႔သံုးၾကိမ္တိတိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာသူေခၚလိုက္ေတာ့ “ဆရာၾကီးလိုက္မယ္မဟုတ္လားလို႔” ၀မ္းသာအားရေမးရွာတယ္။
“လိုက္ခ်င္တာေပါ့ကြာ ဒါေပမဲ႔ဆရာမ်က္လံုးကေရတိမ္ကအေတာ္အေျခအေနဆိုးေနလို႔ ဆရာလိုက္ရင္မင္းတို႔အလုပ္ပိုရွာမယ္”
လို႔သူ႔အေျပာကို “မပိုဘူးဆရာၾကီးက်ေနာ္တို႔အားလံုးတာ၀န္ယူမွာပါလို႔” ေျပာရွာတယ္။
ေက်ာင္း၀န္းေလးထဲက ဒီအခန္းေလးက သူထြက္ေပးရေတာ့မယ္ ဘာမွမယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ သူပိုင္ပစၥည္း
ေတြသိမ္းေနတဲ့ ခဏမွာေတာ့သူ႔ရင္မွာ ၀မ္းနည္းအားငယ္လာတယ္ တရားသေဘာကိုရူ ့မွတ္ရင္းပဲ အေမကိုသူတမ္းတ
မိလိုက္တယ္။
အျမင္အာရံုေတြ မရွိေတာ့တဲ႔သူ အရာရာခ်ိဳ ့တဲ႔လြန္းတဲ့သူ႔ဘ၀ကို မေသခင္အထိဘယ္လိုေရွ့ဆက္ရမွာလဲလို႔
သူတစ္ခါမွမေတြးခဲ့သလို ေတြးစရာအေၾကာင္းအရာလဲသူ႔မွာ မရွိခဲ့ဘူး အခုေတာ့ေရြတိဂံုဘုရားၾကီးကို ဖူးဘို႔သူ႔မွာျဖစ္လာျပီ
သူကိုယ္နဲ႔မကြာအျမဲေဆာင္ထားတဲ့ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲက အေမ့ေဆြမ်ိဳးေတြလိပ္စာ သူသြားဘို႔စဥ္းစားတိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ႔ရတဲ့သူ အခုေရာက္ရေတာ့မယ္။
အိပ္ဆြဲျပီးဒီေနရာကေန ဘယ္စီကိုသြားရမွန္းမသိတဲ႔ အျဖစ္ကေနေက်ာင္းေရွ႔ခံုတန္းေလးမွာ အထုပ္ေလးေဘးခ်
လို႔ရန္ကုန္ဘုရားဖူးေခၚသြားမဲ႔ကားကို ထိုင္ေစာင့္ေနရင္းက အေမနဲ႔တကြဇာတိေျမကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သူ အျပီးတိုင္ႏွဳတ္ဆက္
လိုက္ေတာ့တယ္ သူ႔ရဲ့ခ်ိဳ႔တဲ့လြန္းတဲ့သိကၡာသမာဓိနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုေရာေပါ့။
သူတို႔ပင္စင္စား အဘိုးအိုအဘြားအိုေတြကို ေရြတိဂံုဘုရားၾကီး သံလ်င္ေရလယ္ေက်ာက္တန္း ပဲခူးဘုရား
ဖူးအစံု လိုက္ပို႔ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့အားလံုး ဌာေနကို ျပန္ဘို႔အသီးသီးအထုပ္ျပင္ၾကတယ္ဆို သူအတြက္အားလံုးက၀ိုင္းစဥ္း
စားေပးၾကတယ္။
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတဲ့ အတိုင္းသူ႔ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြရွိရာ ပို႔ေပးဘို႔သူ႔ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲက လိပ္
စာကိုထုတ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေမာင္စိုးျမင့္က လိပ္စာရွိရာသူအရင္သြားစံုစမ္းမယ္ ဆိုထြက္သြားေလရဲ့ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အားလံုး
အသီးသီးမိသားစုရွိရာ ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူေဆြမ်ိဳးေတြရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သစ္တခုရဲ့ဆင္ေျခဖုံး ဒီရပ္ကြက္ေလးထဲကို
လူမသိသူမသိေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
သူၾကီးျပင္းခဲ့ရာ သူက်င္လည္ခဲ့ရာပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔လားလားမွမဆိုင္မပတ္သတ္ တဲ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာဘ၀
မ်ိဳးစံုဆင္းရဲမူ႔မ်ိဳးစံု ကိုရင္ဆိုင္ရင္းတစ္ေန႔မွာေတာ့ မေသထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ဟိုအကန္းအတြက္လို႔ ေအာ္ဟစ္ေကၽြး ေမြးတတ္တဲ့ သူညီ၀မ္းကြဲမိန္းမအသံက သူ႔နားစည္ကိုရိုက္ခတ္ေနၾကေပါ့ အဲဒီအသံရဲ့လြတ္ေျမာက္ရာကို သြားဘို႔ သူတဲနားကတစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အေဖၚ
ျပဳရင္းေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးအေပၚ ကိုဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာမထင္မွတ္ထားတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို မေမွ်ာ္
လင့္ပဲပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရေတာ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။
ေတာင္ေ၀ွးတစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔ ဆယ့္သံုးႏွစ္အရြယ္ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေစာင္းတန္းတစ္ခုမွာ
ထိုင္အေမာေျဖေနတဲ့ ဘယ္လိုမွလူေမြးလူေရာင္ မေျပာင္ေတာ့တဲ့သူ႔ရဲ့ေရွ႔ကို ဘုရားဖူးျပည္သူေတြက အလွဴေငြေတြ
စြန္႔ၾကဲၾကသတဲ့ လူငယ္ေလးက၀မ္းသာအားရ အဘေရွ႔မွာပိုက္ဆံေတြ ပိုက္ဆံေတြပစ္ခ်သြားၾကတာလို႔ ေအာ္သံၾကား
တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီး တစ္ျဖန္းျဖန္းထေအာင္တုန္လူပ္ရင္း ပါးျပင္တစ္ေလ်ာက္မ်က္ရည္ပူေတြ
စီးက်လာေတာ့တယ္ ေရႊးစရာလမ္းမရွိေတာ့တဲ့သူ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္အ၀တ္ အစားေတြနဲ႔မ်က္ႏွာသုတ္
ပု၀ါကို မ်က္ႏွာအုပ္လုေအာင္ေပါင္းရင္း ဒီလမ္းကိုပဲေရြးခဲ့တာ ငါးႏွစ္ကာလမွာဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ေန႔လည္ကအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးရင္းသူရင္ကိုေၾကကြဲနာက်င္ ေစတယ္ ဘယ္သူမွမမွတ္မိေတာ့ေအာင္ စုတ္ျပတ္
ႏံုခ်ာေနတဲ့သူ႔လက္ကို ေႏြးေထြးႏူးညံ့လြန္းတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္အစံုနဲ႔ လူပ္ယမ္းရင္ ရိူက္သံမပီမသနဲ႔
အထိတ္တလန္႔ “ဆရာၾကီး” “ဆရာၾကီး” “ဆရာၾကီး” “ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့အသံက သူ႔ရင္တခုလံုးကိုေပါက္
ကြဲလြင့္စင္သြားေတာ့တယ္။
လူငယ္ေလးရဲ့သူေနတဲ့ လိပ္စာေရးေပးေနတဲ့အသံ မိန္းမပ်ိဳေလးရဲ့ “မနက္ျဖန္အိမ္မွာပဲေစာင့္ အမလာမယ္
ဘယ္မွမထြက္နဲ႔ အမဧည့္သည္ေတြပါေနတယ္ကားငွါးျပီး အိမ္ကိုျပန္ပါ ဆရာၾကီးမ်က္လံုး ကလံုး၀ကြယ္ေနျပီလား နား
ေရာမၾကားေတာ့ဘူးလား” ဆိုတဲ့အသံေတြရဲ့ေအာက္မွာပဲ သူ႔ရဲ့ဒုတိယဘ၀ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။
လမ္းထိပ္မွာ လူငယ္ေလးနဲ႔လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္ သူငွါးရမ္းေနထိုင္တဲ့ဒီတဲေလးကို အင္အားမဲ့ေျခလွမ္း ေတြ
နဲ႔ သူျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
သူအေတြးေတြ နဲ႔ေမ်ာလြင့္ေနရင္း ထြန္းညွိထား တဲ့ဖေယာင္းတိုင္က တစ္ေျဖးေျဖး အေရာင္
ေတြေဖ်ာ့ေတာ့လာတယ္ သူႏွလံုးခံုသံေတြ ျပင္းထန္လာတယ္ ဇီဇ၀ါပန္းေတြေ၀ ေနေအာင္ပန္ထားတဲ့ အေမကျပံဳး လို႔ သူ
အေမ လို႔ တိုးတိုးေလးေခၚရင္း ေလဟာနယ္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။
သူငွါးေနတဲ့ ဒီတဲေလးထဲမွာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့
ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္ ေသာက္ေရအိုးတစ္လံုး ထမင္းစားပုဂံျပားတစ္ခ်ပ္ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး
ဒီေန႔ရလာတဲ႔ အလွဴေငြ အားလံုးကိုထားခဲ့ ရင္း သူရဲ့ဖ်ာစုတ္ေလးေပၚမွာ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ....။
စာဖတ္သူအားလံုးကိုေလးစားစြာျဖင့္
မမ
