မမ
Tuesday, May 26, 2009
ပါရဂူေဆးခန္းက ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးေတမိ
ဒီဇင္ဘာ တစ္လရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာပဲ က်မဘယ္တုန္းကမွမျဖစ္ဘူးတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုက်မမွာျဖစ္လာ ခဲ့တယ္ ။အလည္ျပန္တဲ့က်မ စကၤာပူကိုျပန္ရမဲ့ရက္ကလဲ ၁၀ရက္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ တစ္ညေန အိမ္မွာ၇း၀၀နာရီ ကိုရီးယားကားဖြင့္ျပီးလူစံုခ်ိန္ေပါ့ က်မကေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာ ေနၾကာေစ့ ပန္းကန္ထဲကေနၾကာေစ့ တစ္ဆုပ္ကို ႏိုက္လိုက္စကားေျပာလိုက္ နဲ႔ ဘုရားသြားဖို႔ လာေခၚမယ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေစာင့္ရင္းေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မလည္ပင္းကမခံမရပ္ ႏိုင္ေအာင္ကို ယားယံလာတယ္။ က်မစကားေျပာရင္ ကုတ္ရင္းနဲ႔ က်မစိတ္ထဲအေကာင္ ၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ ကပ္ေနသလိုခံစားရတယ္။ တစ္ကယ္ပါပင့္ကူၾကီးတစ္ေကာင္ ကပ္ေနသလိုပဲ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့လဲလည္ပင္းမွာ အၾကီးၾကီးပဲ အဖုၾကီးလိုလို အဖတ္ၾကီးကပ္ေနသလို ေန႔ခ်င္းညခ်င္းလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔မရဘူး။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကို ကုတ္ရင္းၾကီးၾကီး လာတာေလ။အနားမွာထိုင္ေနတဲ့ အမေတြကို ျပရင္းအထိတ္တစ္လန္႔ လည္ပင္းမွာဘာၾကီးတုန္း ယားလိုက္တာ တစ္ခုခုကပ္ေနသလိုပဲလို႔ က်မေျပာေတာ့ အမေတြကတစ္ေယာက္ ျပီးတစ္ေယာက္ လာၾကည့္ရင္းတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကတယ္။ အားလံုးေျပာတာ နင့္လည္ပင္းၾကီး ၾကီး ေနတယ္။ သိသိသာသာ ကိုၾကီးေနတာတဲ့ က်မကမဟုတ္ဘူးအခု မွျဖစ္တာ ဘယ္တုန္းကမွမရွိဘူး က်မကျငင္းတယ္။ က်မကလည္ပင္းမွာ အဆီစုေနရင္ မတရားမုန္းတာ မိုးလင္းတာနဲ႔လည္ပင္းကို ၾကည့္တယ္ ေဘးေစာင္းၾကည့္ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ က်မအျမဲ တမ္းၾကည့္ျဖစ္တာ လည္ပင္းပဲ ေလ႔က်င့္ခန္းလဲ လုပ္ျဖစ္တယ္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲကမွန္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ရင္းၾကည့္ျဖစ္တာ လည္ပင္းပဲေလ က်န္တဲ့ေနရာေတြ ေတာ့ အဟီးက်မကပ်င္း တဲ့အထဲမွာပါတယ္။အခုဟာၾကီးကမတရား ၾကီးကိုၾကီးေနတာ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့လဲ သိသိသာသာၾကီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ဘုရားသြားရမဲ့က်မ ၄၈လမ္းနဲ႔ အေနာ္ရထာေထာင့္ မွာရွိတဲ့ ပါရဂူေဆးခန္းမွာ အလြန္နံမည္ၾကီးတဲ့ နားႏွာေခါင္းလည္ေခ်ာင္း သမားေတာ္ၾကီး အလြန္ေကာင္းဆို ဘြတ္ကင္တင္ေတာ့ ရသရွင္။အဲ က်မေရာက္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ လူေတြမ်ားရွင္ လမ္းေဘးပက္လက္ေဖါင္း တစ္ေလ်ာက္ ထုိင္ရက္တစ္မ်ိဳး ထရက္ တစ္မ်ိဳး က်မလဲအပါအ၀င္ေပါ့။ လူနာတုံကင္က က်မစိတ္ထင္ ၇၀ ဆယ္ ၈၀ ေလာက္မ်ားရွိမလားပဲ က်မေတာင္တုံကင္ နံပတ္၅၀ ေက်ာ္ထင္တယ္။မလာေသးတဲ့သူကရွိေသး အခ်ိန္ကို္တြက္လာၾက တာေလ။အဲေလ ထားပါေတာ့ က်မအလွည့္ေရာက္ လာပါေလေရာ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေယာကၤ်ားၾကီးရွင့္ က်မကေတာ့ အားကိုးတစ္ၾကီးေပါ့။ အဲခက္တာက သူက ပါးစပ္ကို ဆရာ၀န္သံုး mask နဲ႔လဲကာထားေလရဲ့ ေအာ္က်မကေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက လူနာေတြအေပၚ ေမတၱာထားရွာတယ္ ေနမေကာင္းတာ ေတာင္လာထိုင္ရွာတယ္ေပါ့။ အဲက်မလဲ ထိုင္ေရာအနားမွာ ရွိတဲ့နံမည္ေခၚတဲ့ေကာင္မေလးက ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့ က်မကလည္ပင္းယားလာလို ့ ကုတ္ရင္းဒါၾကီးေတြ ့တယ္ေပါ့ရွင္ တစ္ကယ္ပါရွင္ အဲဒီေကာင္မေလး ကပဲက်မကိုအေမးအေျဖလုပ္ေနတာ က်မလဲအူေၾကာင္ေၾကာင္ ေျဖရင္းစိတ္ထဲဒီဆရာၾကီး လွ်ာကင္ဆာျဖစ္လို႔ အရင္းကမ်ားျဖတ္ထားသလား။သနားပါတယ္ေပါ့ လူေတြမ်ား နားႏွာေခါင္းဆရာ ၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ဒီေရာဂါခံစားေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္သလဲေပါ့ ေတြးတာ ေတြးတာ က်မအေတြးေတြ ထဲဆရာ၀န္ၾကီး လ်ွာငုတ္စိေလးနဲ႔ ၀ူး၀ူး ၀ါး၀ါး ေျပာေနတဲ့ ပုံေလးစဥ္းစားရင္း စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္လို႔။အဲေကာင္မေလး ေမးသမ်ွက်မေျဖေနရင္း က်မကို အေရးၾကီးတယ္ ခ်က္ခ်င္းခြဲရမယ္တဲ့ အခုေသြးစစ္လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ရမယ္ဓါတ္မွန္ရိုက္ရမယ္။ ျပီးရင္ျပန္ၾကည့္မယ္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က်မ ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တာက်မကခြဲရစိတ္ရမွာ အလြန္ေၾကာက္ ေဆးေသာက္လို႔ မရဘူးလားေသာက္ပါရေစေပါ့ မရဘူးတဲ့ဆရာကခြဲဆိုခြဲရမွာပဲတဲ့ ။ေနာက္ဆံုးက်မက ဒီမွာေနတာမဟုတ္ပါဘူးဆိုေတာ့ နယ္ကလားတဲ့ ဘုရားေရေကာင္မေလးၾကည့္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားသူလိုလို အညာသူလိုလိုနဲ႔ အင္းေလၾကပ္ေျပးက ေနျပည္ေတာ္ဆိုရင္ ေတာ့က်မတို႔ ရန္ကုန္သူေတြက ေတာသူေတြေပါ့။မဟုတ္ပါဘူး ရွင္ က်မကျပည္ပမွာ ေနတာပါ မိဘေတြဆီအလည္ျပန္လာတာပါ အခ်ိန္လဲမရေတာ့လို႔ခြဲရမယ္ ဆိုရင္လဲဟိုေရာက္မွ ခြဲပါရေစေပါ့။ေကာင္မေလးနဲ႔ က်မအခ်ီအခ်ေျပာေနတဲ့ အထိဆရာ၀န္ၾကီးက မလူပ္ဘူးေနာ္ ေနာက္ဆံုး ဟိုေရာက္မွခြဲပါရေစဆိုေတာ့ မွ ဆရာ၀န္ၾကီးက mask ကိုျဖဳတ္ျပီး ဘယ္ႏိုင္ငံကလာသလဲတဲ့ က်မအံ့ၾသလြန္းစြာ စကၤာပူက လာတာပါဆရာ က်မမခြဲျခင္ဘူး ေဆးစား လို ့မရဘူးလား အရင္ကလံုး၀မရွိပါ ဘူး အခုမွရုတ္တရက္ ျဖစ္တာပါ လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒါျဖစ္ေနတာ အနဲဆံုးႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနျပီတဲ့ အခုမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး တဲ့ အေရးၾကီးလို႔ခ်က္ျခင္းခြဲခိုင္း တာတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးလက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ေတာ့လဲ ၾကက္လည္ပင္းထဲက အစာအိမ္ၾကီး လို သူ႔လက္ထဲမွာအလံုး လိုက္ က်မလက္နဲ႔စမ္းတာေတာင္ က်မလက္မွာခံစားရတာေလ။
က်မကိုေမးျမန္း ေျပာဆိုေနတာ ဆရာ၀န္ၾကီးေတာင္က်မအားနာလာတယ္။ေနာက္ဆံုးအသားစထုတ္ ျပီးဘိုင္အိုစီ လုပ္ရမယ္တဲ့
အကုန္အခ်က္အလက္ေတြ ေရးေပးမယ္ စကၤာပူကေဆးရံုကို သူစာေရးေပးမယ္ ဆရာ၀န္လဲခ်ိတ္ေပးမယ္။ အားလံုးျပီးရင္ေတာ့ အေျဖကိုသူ႔စီျပန္ပို႔ေပးရမယ္တဲ့။က်မကလဲ အူလည္လည္ စိတ္ထဲကေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီး ကဘာစာမ်ားေရးေပးမလဲေပါ့ ဒီခေလးမေလးအတြက္ကုန္ၾကစရိတ္တာ၀န္ယူပါတယ္ လို႔ေရးေပးရင္ေတာ့ရွယ္ပဲေနာ့။ အဲလိုမွမဟုတ္ ဒီမွာခြဲမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေဆးရံုေရြး အလြန္ဆံုးသံုးရက္ ကုန္က်စားရိတ္ကလဲ ဗဲရီးသက္သာသတဲ့။
စကားမစပ္ရွင္ သူတို႔လူနာေခၚပံုကတစ္မ်ိဳး ဆရာ၀န္ၾကီးထိုင္တဲ့အခန္း အထဲမွာဆရာ၀န္ၾကီးက ဆံုလည္ကုလားထိုင္နဲ႔ထိုင္တယ္ ျပီးေတာ့ အခုန က်မေျပာတဲ့ အျဖဴနဲ႔အျပာ၀တ္ ၃၀နီးပါး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထပ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို ကိုင္ထားရင္ တစ္ခါေခၚသံုးေယာက္ႏံူးနဲ႔ ေခၚတယ္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေရွ ့မွာတစ္ေယာက္ကိုေမးေနတယ္ ေနာက္မွာကိုအလွည့္ ကိုေနာက္ျပမဲ့ လူနာေပါ့ ႏွစ္ေယာက္က ၾကိဳ၀င္ျပီးေစာင့္ေနရတာ ဆိုေတာ့ ေရွ႔ ံ့ႏွစ္ေယာက္ကိုလဲ အျဖဴအျပာ ၀တ္တဲ့အမ်ိဳးသမီး ကပဲအေမးအေျဖလုပ္တယ္ရွင့္။ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေဆးစာေတာ့ေရးတယ္ စကားေတာ့ တစ္လံုးမွကိုမေျပာတဲ့အျပင္ ပါးစပ္ကိုေတာင္ ဆရာ၀န္သံုး mask နဲ ့ကာထားေသးရွင္ တစ္ကယ္ပါ ။
က်မကိုမ်ားမျဖစ္မေန ေျပာရတာလားလို ့အဟီး မမေလသိတယ္ေနာ္ မျဖစ္မေန စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးစတိုင္တဲ့ရွင့္ ေဆးခန္းေတြဘယ္ႏွစ္ခန္း မ်ားေျပာင္းထိုင္ရင္း လူနာေတြကိုစကားမေျပာခ်င္ေလာက္ ေအာင္ကို ျဖစ္ေနပံုပဲ၊လူနာေတြဘက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္ၾကီးကို အားကိုတစ္ၾကီးလာတာ ေလ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးခ အမ်ားၾကီးေပးျပီးလာၾကရတာ။အဲလိုၾကီးၾကေတာ့ က်မကၾကား ထဲကမ်က္ႏွာပူတယ္ က်မအလွည့္ျပီးသြားေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ mask နဲ႔ပါးစပ္ကိုျပန္ကာျပီး သူ႔စတိုင္အတိုင္းပဲ က်မကေတာ့ ေတြးမိတယ္ ေနာက္လူေတြထဲမွာ က်မသာဆို ဆရာစကားေျပာႏိုင္ရက္ နဲ႔ ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဘာသာျပန္မလိုဘူး လို႔ ရန္ေတြ႔ျပီး တစ္ျခား ဆရာ၀န္ေျပာင္းျပမွာပဲ ။ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြထဲမွာ နယ္ကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါသတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔က ထူးဆန္းလြန္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ ေတြထဲ မွာပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ိဳး စံုပါတယ္ဆိုတာ က်မေျပာခ်င္တာပါ။
အဲလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကအေျဖရတာ နဲ႔ ဒီမွာပဲတစ္ခါထဲခြဲသြားဖို႔ ေပါ့ မလတ္ကေတာ့ စကၤာပူျပန္လာ ရူးေနလား ဘယ္ဆရာ၀န္စပြန္ဆာမွာ မလိုဘူး ၾကိုက္တဲ့ဆရာ၀န္ ျပလို႔ရတယ္။က်မကလဲ ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ဆိုေတာ့ အေဒၚေတြလို ေဆးရံုေၾကာက္တယ္ရွင္ အဲလိုနဲ႔ မၾကီးက ၁၇လမ္းလား ၁၆လမ္းလားရွင္ ေတာ္၀င္ ထင္တယ္ နံမည္ၾကီးပဲ အဲဒီမွာထိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီး ကို ေအးေဆးေဆြး ေႏြးလို႔ရတယ္ ဆိုျပီးေျပာင္းျပတယ္။ တစ္ကယ္ပါရွင္ အညာသားလို ပဲပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ကခ်င္ပုဆိုးအစိမ္းကြက္ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴ နဲ႔ က်မကျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေပါ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေသခ်ာနားေထာင္တယ္ က်မကတစ္ကယ္ပါ လည္ပင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူးက်မေန႔တိုင္းလို ၾကည့္ျဖစ္တာပါ အခုမွရုတ္တရက္ၾကီးျဖစ္တာပါလို႔ က်မကေျပာေတာ့
ဆရာ၀န္ၾကီးက လည္ပင္းမွာဘာပဲေတြ႔ေတြ႔ ခြဲထုတ္မွေပ်ာက္မွာတဲ့ ေဆးေသာက္လို႔မေပ်ာက္ဘူးတဲ့ ဘာမွေၾကာက္စရာ မလိုဘူးမိုင္နာေက့စ္ လို႔ေျပာေပမဲ႔ က်မကလန္႔ ေနျပီ။ ဆရာ၀န္ၾကီးက က်မကအတိအက်ေျပာ ေနေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္းေရအိတ္ မ်ားျဖစ္ေနမလား မသိဘူးဆိုျပီး အပ္နဲ႔ စုပ္ၾကည့္တယ္ရွင္ အပ္တစ္ေခ်ာင္းလံုးအျပည့္ အရည္ၾကည္ေတြ ပါလာတယ္။ဘိုင္အိုစီ လုပ္မယ္ ဘာမွမဟုတ္ရင္ေဆးပဲ ေသာက္ရမယ္တဲ့ အပ္နဲ႔စုပ္ထုတ္ လိုက္တဲ့အတြက္ လည္ပင္းကအဖုၾကီး ကလဲေတာ္ေတာ္ ပိန္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးဇာတ္ဆံုးေတာ့ က်မဘာကင္ဆာ မွမဟုတ္သလို ဘာအဆီက်ိတ္ မွလဲမဟုတ္ဘူး အပူကန္တဲ့ အစားအစာေတြ ခ်ဥ္ငံစပ္ေတြ မတရားစားလို႔တဲ႔ရွင္။ အ ဲက်မအျမတ္ရခဲ့တာ ကေတာ့ အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႔ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ကလာ ျပၾကရတဲ့ လူနာေတြကို မတရားပဲေပးျပီး စတိုင္ၾကီးတစ္ခြဲသား နဲ႔ မတူသလို မတန္သလိုလုပ္ ျပီးေငြေတြသဲ႔ယူေနတဲ႔ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားရွိေနမလဲ။ ဆရာ၀န္ဟာလူနာေတြ အတြက္ မရွိမျဖစ္ဆိုရင္ လူနာေတြဟာလဲ ဆရာ၀န္ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ အျပန္အလွန္အက်ိဳးျပဳေနတယ္ ဆိုတာ ပညာတတ္ဆရာ၀န္ၾကီး ေတြသိပါရဲ႔ နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မ်ားအဲလိုျဖစ္ေနၾက သလဲဆိုတာ မမေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲရွင္။
ေလးစားစြာျဖင့္
မမ
