ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာေပါ႕....။ က်မတို ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဦးေလးျခံကို ကူညီမယ္ ဆိုျပီး ေသာင္းက်န္းၾကတာ တရားလြန္ .... ။ ဦးေလးျခံက ေမွာ္ဘီကထြက္ရင္ တိုက္ၾကီး ၊ ဥကၠံ လို႔ေခၚတဲ့ျမိဳ ့ေလးပါပဲ.... ။ က်မတို ့ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး သြားၾက တယ္.. ။ ေခါင္းစဥ္က " လုပ္အားေပး " တဲ့....။

က်မတို႕ ဦးေလးက မတရားခ်မ္းသာတယ္... ။ အဲဒီ ဦးေလးပိုင္တဲ႕ ျခံထဲမွာ စိန္တစ္လံုးသရက္ ၊ မာလကာ စသျဖင္႕ သီးပင္စားပင္အစံုပါပဲ.. ။ ေမြးျမဴေရးငါးကန္ဆိုတာ အၾကီးၾကီး ပါပဲ ။ ငါးေတြဆုိ ခ်က္ျခင္းမွ်ား ၊ ခ်က္ျခင္း ေၾကာ္ ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ဘို ့ ဂက္(စ္)မီးဖို အားလံုး အကုန္အဆင့္သင့္ပါပဲ ။ ဦးေလးေနတဲ့၂ထပ္တိုက္ေလးထဲမွာ နားေနဖို ့ အဲကြန္း ၊ တယ္လီဖုန္း(ဆက္သြယ္ေရးရံုး ကတစ္ဆင့္ေခၚရတာ) အကုန္ရွိတယ္။
ငါးကန္ေဖၚရင္လည္း က်မတို ့လုပ္အားေပးအေၾကာင္းျပျပီး သြားတာပါပဲ။က်မတို ့အေပ်ာ္ဆံုးက ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ရယ္.. ေကာက္ရိတ္ခ်ိန္ရယ္ ။ က်မအခုေရးမွာက ေကာက္ရိတ္ခ်ိန္ေလ ။စုုစုပါင္းျခံအက်ယ္က ၁၅ဧကရွိတယ ္ ။ လယ္အက်ယ္ေတာ့ က်မ မမွတ္မိေတာ ့ဘူး ။ေကာက္ကိုတစ္ေန ့ထဲအျပီးစိုက္တာ ထင္တယ္ ။ တစ္ခါမွေတာ့ ညမအိပ္ဖူးခဲ႕ဘူးေလ ။
ေကာက္စိုက္ဖုိ႕ အတြက္ ေန ့စားလူေတြ ေခၚရတယ္ ....။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က တက္လာၾကတာ မနညး္ဘူးရွင္ ။ အ
မ်ားၾကီးပဲ...ေလာ္စပီကာနဲ ့သီခ်င္းဖြင့္တယ္.....။

ဦးေလးက လက္ရွိ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့အထင္ကရလူခ်မ္းသာတစ္ဦးပါပဲ ။
ဒီျခံေလးကသူ ့ရဲ ့ဇာတိျမိဳ ့ေလးက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္မွာ စိုးတာရယ္ ၊အသက္ၾကီးလာေတာ ့ နားနားေနေန ဆန္းေဒးမွာ အနားယူဘို ့အတြက္ရယ္ သူေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့
ေနရာေလးလို ့လဲ အျမဲေျပာတတ္တယ္ ။ ဦးေလးျခံကို၀င္ဖို ့..ကိုယ္ပိုင္ေျမနီလမ္းေလးရွိတယ္ ။ကတၱရာခင္းမယ္ေျပာေျပာေနတာ ခုေလာက္ဆို ခင္းျပီးေလာက္ျပီ ထင္တယ္။

အဲဒီလမ္းေလးထဲ ၀င္ျပီဆိုတာနဲ ့ က်မတို႕တေတြ သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္ ။ လမ္ေဘး၀ဲယာတေလ်ာက္လံုး
တန္ဖိုးၾကီးသစ္ပင္ေတြနဲ ့အလွဆင္ ထားတယ္ ။ တန္ဖိုးၾကီးပန္းအိုးေတြဆိုတာ သူေနရာနဲ ့သူေပါ႕ ...ကဗ်ာဆန္ျပီး အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ။က်မေတာ့ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ ့ဦးေလးေမြးထားတဲ ့ႏြားၾကီး ႏွစ္ေကာင္ဆီကို ေျပးတာပဲ ။ ဦးေလးက သားၾကီး ၊ သားငယ္ လို႕ ေခၚတယ္ ။ က်မက ေမာင္ၾကီး ၊ ေမာင္ငယ္လို႕ ေခၚတယ္ ။ တစ္ေလာကလံုးမွာ အလွဆံုးဆိုတဲ ့ႏြားေတြထက္ ပိုလွတယ ္၀ျဖီး ေနတာပဲ ။ ေကာင္းေပ ့ဆိုတာေတြေကြ်းတယ္ ၊ ေရခ်ိဳးေပးတယ္ ၊ညဘက္ဆို ျခင္ေထာင္နဲ ့ သိပ္တယ္ ။ သူတို႕ကို ဦးေလးက သိပ္ခ်စ္တယ္ေလ..................။

ငါးကန္ေတြရွိတယ္ ။ ဇလားဗီးယား ၊ ေရႊ၀ါငါးၾကင္း ၊ ငါးတန္ ၊ ငါးျမစ္ခ်င္း စသျဖင္႕ေပါ႕ .... အမ်ားၾကီး ေမြးထားတယ္ ။ငါးစာေကြ်းခ်ိန္ဆို က်မတို ့ လု ေကြ်းၾကတယ္ ။ ရုံးပတီသီးေတြ ခူး... မီးဖုတ္စားၾကတယ္... ။ တကယ္ပါ..အရမ္းကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ ့ေန ့ရက္ေတြပါပဲ....။
ေကာက္ရိတ္မဲ ့ေန ့ဆို ထမင္းခ်က္တဲ့အေဒၚၾကီးေတြအဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ ့ရွိတယ္ ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန ့က ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဆီပ်ံ ၊ သီးစံုပဲကုလားဟင္း ၊ ငါးပိရည္တို ့စရာအစံု..... က်မအၾကဳိက္ဆံုးက ျခံထဲမွာရွိတဲ ့ငွက္ေပ်ာျခံက ငွက္ေပ်ာဖူးကိုေလးစိတ္ ...စိပ္ျပီး မန္က်ီးႏွစ္နဲ ့ ျပဳတ္ထားတဲ ့.တို ့စရာ ။ တုိ႕စရာေတြ ထဲမွာ က်မအၾကိဳက္ဆံုးေပါ့.......။ထမင္းစားခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ထိုင္ခိုင္းျပီး ငွက္ေပ်ာဖက္ေတြခင္းေကြ်းတာ ။ ေကာင္မေလးေတြ ၊ ေကာင္ေလးေတြ ၊အေဒၚၾကီးေတြ ၊ ဦးေလးၾကီးေတြ အရြယ္စံုေပါ့ ။ က်မတို ့က ဟင္းေတြလိုက္ထည္႕ ေပးတယ္ေလ ။ အကုန္တန္းစီျပီး ထိုင္ၾက ရတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ ၊ က်မစိတ္ထင္ အသက္ ၂၅ ေလာက္ရွိျပီထင္တယ္ ။ ဘာမွမထူးျခားဘူး ၊ေန ့စားေကာက္လာရိတ္သူတစ္ဦးလို ပါပဲ ။ သူမ်ားေတြလို အဆင္တူ ၊ အေသြးတူပဲ ။ခေမာက္ေဆာင္းထားတယ္ ။ ထူးျခားတာက အားလံုးကသူ႕ကိုဆရာ ၊ ဆရာနဲ ့ ေခၚၾကတာပဲ ...... ။အေဒၚၾကီးေတြက ဆရာေလးတဲ ့ ၊ ကေလးေတြက ဆရာတဲ ့........................။

က်မ...စပ္စုခ်က္ကို သိတယ္ေနာ္ ။ အဲလူကို ဟင္းထည္႕ေပးရင္း အစ္ကို ့ကို သူတို ့က ဘာလို ့ဆရာလို႕
ေခၚတာလဲလို ့ေမးၾကည္႕ေတာ့ ထမင္းကိုငံု႕ စားတယ္ ။ သီခ်င္းသံေတြၾကားမွာ ဆူညံေနလို႕ မၾကားဘူးထင္ျပီး ... ထပ္ေမးတယ္မိတယ္ ။တမင္တကာ က်မကို မေျဖတာ... က်မသိတာေပါ ့ ။ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဘူးရွင္ ။က်မ..မတ္တပ္ရပ္ျပီး အားလံုးၾကားေလာက္တဲ့ အသံနဲ ့... " ဒီကအစ္ကိုကဘာဆရာလဲရွင္ ့ ၊ေဗဒင္ဆရာဆို တြက္ခ်င္ လို ့ပါ...ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ..ေကာင္းေကာင္း ေပးပါမယ္ " လို ့ ။ က်မအသံဆံုးေတာ ့..အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကတယ္ ။ လက္ရွိအေနအထားအရ က်မက ေရႊမင္းသမီးေလးေလ ..ေနာ ......။

ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြက..က်ေနာ္္တို ့ဆရာတဲ့...... ၊ လူၾကီးေတြက ရြာကေက်ာင္းဆရာတဲ့က်မရင္ထဲ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတဲ့ေနရာက.....စူးေအာင့္လာတယ္..... ။
က်မစိတ္ထင္..ဆရာလို ့အေခၚခံရတဲ့အကိုရဲ့ေခါင္းက ေအာက္ကိုပုိ ပိုျပီး ငံု႕..ငံု႕ဝင္ သြားသလိုပဲ ။ က်မလက္ထဲက ဟင္းခပ္တဲ ့ဇြန္းကိုေနရာမွာ ခ်ျပီး......ငွက္ေပ်ာပင္တန္းနားက ဒန္းေပၚမွာထိုင္ရင္း......ဘာကိုမွန္းမသိ ၀မ္းနည္း ေနခဲ ့တယ္ ။က်မ..အေတြးေတြထဲမွာ..အျဖဴ အစိမ္းနဲ ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလး.... ၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း....၊ အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုတာကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကိုျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၊ဘြဲ႕ရပညာတတ္တစ္ေယာက္က... ဘာလို ့မ်ား က်မဦးေလးအေပ်ာ္စိုက္တဲ ့လယ္မွာ...ေန ့စားလာလုပ္ရတာလဲ ၊ တပည္ ့ေတြနဲ ့အတူလုပ္ရတာလဲ ၊ က်မတို႕ဦးေလးေပးတဲ ့ တစ္ေန ့၁၀၀ လား ၊ ၅၀၀လားမမွတ္မိေတာ့ဘူး....အဲဒီေငြရယ္ ၊ က်မတို ့ေ၀တဲ ့ ပုဆိုးတစ္ကြင္း ၊ လံုခ်ည္တစ္ကြင္းစီရယ္ ၊ဘယ္အရာေတြက ရြာ ့ဂုဏ္ေဆာင္... အလယ္တန္းျပဆရာေလးကို.... ေန ့စားေကာက္ရိတ္သူ ျဖစ္ေစခဲ႕တာလဲက်မလို.. ၉တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ ့.. ေျပာင္ေလွာင္မွဳကို ဘာေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႕ ခံခဲ့ရတာလဲ.............။
ကံ..ကံ၏ အက်ိဳးဆိုတာကို ေရေရလည္လည္မသိေသးတဲ့ ၉တန္းေက်ာင္းသူက်မ.....ရွက္ရြံ႕ေၾကကြဲစြာ ရွဳိက္ငိုျပီးတဲ ့ ေနာက္မွာေတာ့.....................။

မိုးေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း .........က်မတို ့အားလံုးအတြက္...တရားမွ်တမွဳ တစ္ခုကိုပဲ ေပးသနားပါလို ့ တတြတ္တြတ္ ေတာင္းဆိုေနခဲ ့မိတယ္။ဥကၠံျမိဳ ့ေလးမွာေနတဲ့သူတိုင္း က်မဦးေလးနဲ ့အတူ ..အဲဒီျခံအေၾကာင္း ၊ ေကာက္ရိတ္ပြဲအေၾကာင္း သိၾကမွာပါ ။အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာအစ္ကို ..ကိုဒီေနရာကေန ေတာင္းပန္ပါတယ္....။
ေလာကရဲ႕ဒဏ္ ၊ ေလာကဓံ ဆိုတာကို ခုေတာ့ျဖင့္ က်မလည္း သိခဲ႕ရပါျပီေလ .......။
မမ