မမ
Tuesday, April 21, 2009
စကၤာပူမွ မကၽြတ္လြတ္သူ
−စိတ္ညစ္တာထက္ စိတ္ရႈပ္တာဆို ပိုမွန္မယ္ ဂ်ီးေတာ္ ဘၾကီးေတာ္တို ့အိမ္သစ္၀ယ္ မယ္တဲ့
ဝယ္ေလ က်မတို ့နဲ ့ဘာဆိုင္လို ့တုန္း ေနာ.. အဲလိုစိတ္ထားႏိုင္လို ့ ကေတာ့ ေ၀းသြားတာေတာင္ သာေပ်ာ္ေသး ဒါေပမဲ့ရွင္ မေဝးတဲ့အျပင္ ေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡ က်မ ဆိုတဲ့ မမ က အလြန္တစ္ရာ မွ အလိုက္ကန္းဆိုးသိ အင္မတန္မွကို လူေတြရဲ ႔ အတြင္းသေဘာကို သိသူ ... သိဘို ့ၾကိဳးစား ေနသူရွင့္......။ ဂ်ီးေတာ္တို ့အိမ္ရျပီ ခရမ္းေရာင္လိုင္း ဂိတ္ဆံုးေလာက္မွာ။ ေတာ္ေတာ့္ကို က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းန႔ဲ အိမ္ေလးကလွခ်က္ရွင္။ အသက္ေတြလဲၾကီးလွေပါ ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို သူတို ့စကၤာပူမွာ အေျခခ်ဘို ့ဆိုျပီး ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္က သံုးႏွစ္သမီး အန္တီေလးေတာင္ ဟိုတစ္ေလာ ကေမြးေန ့လုပ္တာ ေလးဆယ့္ သံုး ဆိုလား ေလးဆယ့္ ငါးဆိုလား ပဲ အဲေလာက္ကို ႏွစ္ေတြၾကာေနခဲ့ျပီ ။
ထားလိုက္ပါေလ က်မေျပာခ်င္္တာ အိမ္ကေရာင္းထြက္သြားျပီ အိမ္အသစ္လဲ အဆင့္သင့္ေတြ ့ျပီဆိုေတာ့ ေျပာင္းယံုေပါ့ ေနာ မဟုတ္ဘူးရွင့္ ။ အဲလိုလဲ ေနာက္အိမ္က အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ အဆင္သင့္ ပါတယ္ အသစ္က်ပ္ခြ်ပ္တဲ့ ။ ေအာ.... ေကာင္းတာေပါ့ ပစၥည္းေတြ မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ ။ ဟုတ္ေသးျပန္ဘူးရွင့္ သူတို ့ေမာင္ႏွံ ပထမဦးဆံုး အိမ္၀ယ္တုန္းက အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက လိတ္တက္စ္ ေခၚမွာေပါ့ရွင္ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာၾကီးပဲ၀ယ္ ထားတာတဲ့ မယံုဘူးလို႔ ့မမတစ္စက္ေလးမွမေျပာပါဘူးရွင္ ။ ယံုတယ္ေပါ့ ႏွေျမာပါတယ္ေပါ့ အဲလို ေဖၚလိုအလိုက္ေကာင္းတဲ့ က်မေလ အက္ရွင္ကအရမ္းမ်ားသြားေတာ့ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ တစ္ေန ့က်မဆီကို ဂ်ီးေတာ္ၾကီးက ဖုန္းဆက္လာတယ္ ။ ဟိုတစ္ေန ့ကသမီးႏွေျမာတယ္ ဆိုတဲ့ တန္ဘိုးၾကီးပစၥည္းေတြကို ယူထားဘို႔ေပါ့ အလြန္မွအားနာတတ္တဲ့ က်မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ဂ်ီးေတာ္ၾကီး ကိုအားနာေနရင္း ၾကံရာမရကို ျဖစ္လို ။ ့ အင္းအဲျဖစ္ေနတဲ့ က်မကို ... ယူျပီးသိမ္းထား မမေရ အိမ္၀ယ္ေတာ့ ရယ္ဒီ ေပါ့တဲ့။ အမ္မေလး ဘုရား ဘုရား ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ေရာင္စံုဒီဇိုင္းစံု ဘာသာစက္ရံုတည္ ကိုယ္တိုင္ထုတ္ျပီး ဒီေန ့၀တ္ မနက္ျဖန္လႊတ္ပစ္ဘို ့ ေန ့စဥ္နဲ ့အမ်ွ စဥ္းစားအၾကံထုတ္ ေနတဲ့မမ ရွင့္ ။ ထမင္းစား ပန္းကန္ေတာင္မွ ဘုရင္မျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိတဲ့ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀ေတြ ၾကမွပဲ ရတနာကိုးပါးစီခ်ယ္တဲ့ ပြဲေတာ္အုပ္နဲ ့တည္မယ္ရွင္ ။ လက္ရွိဘ၀မွာေတာ့စားျပီးလႊတ္ပစ္လို ့ရတဲ့တစ္ခါ သံုးပန္းကန္ေတြက မိုက္မွမိုက္ ေလေနာ။ ေနာက္ဆံုးေပၚ လွတပတေလးဆိုလို ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ တစ္ခ်ိန္လံုးအရိပ္လိုၾကည့္ ကိုယ္ကလဲတစ္ခ်ိန္လံုး အရိပ္လိုၾကည့္လို ့ မ်က္ႏွာျခင္း အပ္ျပီး တြတ္ထိုး ေနလို ့ရတဲ့
ဘြိဳင္းဖရင့္ ေလး .... ဟီး မွားကုန္ျပီ ေလာတာ ေလာတာ စကားေျပာက ေလာတာ ။ ဘြိဳင္းဖရင့္ ဂဲလ္ဖရင့္ အန္တီဖရင့္ အန္ကယ္ဖရင့္ တစ္ေလာကလံုးမွာ ရွိတဲ့ဖရင့္ေတြ နဲ ့တြက္ထိုးလို ့ ရတဲ့ အဟီး လက္ေတာ့ ေလးေလာက္ ကိုပဲျမတ္ျမတ္ ႏိုးႏိုး အပြန္းအပဲ့ မခံပဲထိမ္းသိမ္းခ်င္တာ ရွင့္။ အခုေတာ့ခက္ရခ်ည့္ရဲ ့ ေသြးေသာက္မလတ္ကလဲ အနားမွာမရွိ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးကို ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီမွာ ဒီမွာ ရွင္တို ့မဂၤလာဦး ထဲကသံုးစြဲလာတဲ့ က်မမေမြး ခင္ကထဲက အဲဒီပစၥည္းေတြကို လာသယ္ျပီး အိမ္မွာသိမ္းထား ရေအာင္ က်မကိုဥစၥာ ရူးလို ့မ်ားထင္ေနလ႔ို ့လားလို ့ ရန္ေတြ ့ေျခေဆာင့္ျပီး ေအာ္ငိုခ်င္ေသာ္ျငား အင္းအဲျဖစ္ေနတဲ့ မမ ကို "ေနာ္မမ ယူထား တစ္ျခားဟာမယူေတာင္ အန္တီ တို ့အခန္းက ဘီဒိုကေလ မီးခံေရခံ အရမ္းေစ်း ၾကီးတာ သမီးအျမင္ အပြန္းအပဲ့တစ္စက္မွ မရွိဘူးတဲ့ ေရခဲေသတၱာ ကလဲသန္ ့သန္ ့ေလး ကိုကိုင္ထားတာ လက္ရာေတာင္ မထင္ဘူး"တဲ့ရွင္ အ၀တ္ေလ်ွာ္စက္ေလး တဲ့ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးက ေျပာခ်င္တာေျပာ က်မက အင္း လိုက္ခ်င္ရာ လိုက္ေနရင္း ေနာက္ဆံုး တာ့တာ လုပ္ေတာ့ သမီးအတြက္ ခ်န္ထားမယ္ လာမယ့္စေနေန ့လာသယ္ေနာ္ တဲ့ ျပီးျပီးေရာ ဟုတ္ ဟုတ္ လုပ္လိုက္တဲ့ က်မ ေမ့ေတ့ေတ့ ေပါ့။
ေသာၾကာေန ့ ညေနမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ နဲ ့ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ ေလပန္းေနတဲ့ က်မ ဖုန္းေတြ နန္းစေတာ့ပ္ ဆက္လာတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးကို ပတ္ေျပးေနရင္း မလတ္ဖုန္း ေခၚလာေတာ့တယ္ "မမ နင္အားေနသလား သူ ့အိမ္က အစုတ္ေတြ နင္သယ္ျပီး ဘယ္တိုင္းျပည္ သြားေရာင္းစား မလို ့လဲ နင့္ျပသနာနင္ရွင္း ဂြပ္ "ဆိုဖုန္း ခ်သြားပါေလေရာ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းေတြ နင္ယူပါလား နင္ယူမလားနဲ ့ ကမ္းေျခဖီလင္ေတြေပ်ာက္ အရူပ္ထုပ္ေတြ ေခါင္းေပၚေရာက္လာေတာ့တယ္။
အံ့ၾသစရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္သလဲဆိုရင္ က်မေမးသမွ်လူေတြ အားလံုး ႏိုးသင့္ခ္ ပဲ ဘိုဆန္ၾကပံုမ်ား ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔မွာ အမွန္တစ္ကယ္ကို လိုအပ္ေနပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ ့ အေနနဲ႔ သယ္ယူစရိတ္ေတာ့ လံုး၀မတတ္ႏိုင္ပါဘူူးတဲ ့ ရွင္ ေျဗာင္ၾကျပီး ဘိုဆန္လိုက္ၾကတာမ်ား တစ္ကယ့္ကို အားက်ခ်င္စရာ က်မမွာေတာ့ ေရလိုက္ငါးလိုက္ အလိုက္ေကာင္းတာ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးရွင္ ပထမေန႔က သမီးယူထား သိမ္းထားလို႔ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးေတာင္ ေလသံေတြ ေျပာင္းလို ့ ဒီမွာညည္းယူမယ္ ဆိုလို ့ ညည္းလိုခ်င္တယ္ ဆိုလို ့ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ မေပးတာေအ လိုခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားလို ့က်ဳပ္ကညည္းရပါေစေတာ့လို ့ ခ်န္ထားရတာမရဘူး ညည္းလာသယ္ရမယ္ တဲ့ ယူကိုယူရမွာတဲ ့ အခုအခ်ိန္မွကို႔လို႔ကန္႔လန္႔ မလုပ္နဲ႔ေအ ဒီကလူေတြက ျပသနာရွာေနျပီ ဒီေန႔ေသာ့အပ္ေတာ့မွာတဲ့ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့ အန္တီရယ္ က်မလဲဘယ္လို မွအဆင္မေျပ လို႔ပါ ဆိုေတာ့ မရဘူး မရဘူး လာသယ္မွရမွာ ဒီမွာထားခဲ့လို႔ မရဘူး ရွင္းကိုေပးခဲ့ရမွာတဲ့ ။ က်မငိုခ်င္တယ္ အမွန္အတိုင္း ပါက်မမွာ လံုး၀မလိုဘူး ဘယ္တုန္းကမွလဲ ယူခ်င္စိတ္မရွိဘူး အိမ္တိုင္းမွာ ဒီပစၥည္းေတြ အားလံုး ေအာ္တိုပါျပီးသားေလေနာ္။မပါလဲ ျမန္မာျပည္လိုသိန္းခ်ီျပီ၀ယ္ရတာ မဟုတ္ ရာဂဏန္းေလာက္သံုးျပီး ၀ယ္ရတဲ့ဒီႏိုင္ငံမွာေတာင္ အသစ္၀ယ္မသံုးႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ဘ၀ၾကီးက မမိုက္ေသးပါဘူးေနာ။ကိုယ့္မွာလဲ ဲအမွန္တစ္ကယ္လိုအပ္ ပစၥည္းေတြကလဲအရမ္းေကာင္း ဆိုရင္ေတာ့လဲ ေခါင္းခုနဲ႔ရြက္သယ္ရသယ္ရ ျမန္မာစိတ္ဓါတ္အျပည့္နဲ႔ သယ္ပါရဲ ႔ တစ္ကယ္ပါ။ခုေတာ့ရွင္ ဘုရားစူးရေစ့ရဲ ့တစ္ကယ္ကို မလိုခ်င္ဘူး အခုေတာ့ယူကိုယူရမွာတဲ့ ပစၥည္းေတြသယ္ဖို ့ အလုပ္သမား ကားနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အဲဒါေတြျပည့္စံုျပီထားပါေတာ့ အဲဒီပစၥည္းေတြ ဘယ္သြားထားရမွာလဲ။မလတ္ကေတာ့ေျပာတယ္ နင္ကမ္းေျခမွာမဟုတ္လားမမ ပင္လယ္ၾကီးထဲ နင္ခုန္ခ်မွာအစိုးရိမ္လြန္ျပီး အဖံုးဖံုးထားမဲ့လူမရွိဘူး ဆိုတာ သတင္းပို ့တာ နင့္စိတ္ၾကိဳက္ပဲတဲ့ ။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း မ်ားစြာနဲ႔က်မ စိတ္ဓါတ္ေတြ သံုညဒီဂရီေအာက္ကို တစ္ရာေလာက္ကို ထိုးဆင္းသြားေလရဲ ။႔
လူေတြဟာတစ္ခါတစ္ရံမွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိတတ္တယ္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာထြက္ေပါက္တစ္ခု ကလဲရွိေနျပီးသားတဲ့။ ေတြ ႔ေအာင္ရွာရမွာေပါ့ အဲဒါေတာ့ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္းပဲ က်မအဲဒီျပသနာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေတာ့မယ ္ ။ပစၥည္းသယ္တဲ့ ကားကိုဖုန္းဆက္တယ္ ရမယ္တဲ့ ဘယ္ကေနဘယ္ကိုသယ္မွာ လဲတဲ့ ျပန္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး ဖုန္းခ်ရေတာ့တယ္။အဲဒီပစၥည္းေတြ အမွန္တစ္ကယ္ကို လိုအပ္ေနသူ ကိုပဲကုန္က်စရိတ္ တာ၀န္ယူျပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ပို ့ရမွာပဲ။အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ ႔ကားရယ္ သူ႔အိမ္မွာတည္းျပီး စာေမးပြဲလာေျဖတဲ့ သေဘၤာသား ေပါက္စေလးေယာက္ကို ဗီတို အာဏာသံုး ျပီး အကိုကေခၚလာခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လုပ္ရက္လိုက္တာ ရွင္ ေနာက္လူက အကုန္ရွင္း ပစ္ဘာမွမထားခဲ့ပါ နဲ႔တဲ့ ။ဘီဒိုက သံုးလံုး စားပြဲကႏွစ္လံုး ေရခဲေသတၱာက တစ္လံုး အ၀တ္ေလ်ာ္စက္က တစ္လံုး ဘုရားစင္ အၾကီးၾကီးက တစ္ခု တိုလီမိုလီက ကားတစ္စီးစာ ရက္စက္ပံုကို ေတြးသာၾကည့္ ၾကပါေတာ့ အဘိုးၾကီးအဘြား ၾကီးႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီပစၥည္းေတြ ဘယ္လိုမွ မရွင္းထုတ္ႏိုင္ဘူး ကားစရိတ္အလုပ္သမား စားရိတ္ အကုန္မခံခ်င္ဘူး ကပ္စီးနဲတာ တရားလြန္ ပန္းအိုးတစ္လံုးေတာင္ ေအာက္ဆင္းမပစ္ႏိုင္ ဘူးေလ သူတို ့ အေနအထားက ။ ပစၥည္းေတြေပးတယ္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ကိုလဲ အေတာ့္ကိုမက္ေမာပံုရတယ္ ၊ဂ်ီးေတာ္ၾကီးေယာကၤ်ားကေတာ့ ပစၥည္းတစ္ခုကိုင္လိုက္တိုင္း ဒါေလအန္ကယ္၀ယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ေပးရတာ က်မကေတာ့ျပာယာခတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေဒါက္ဘိနပ္နဲ႔တက္ၾကိတ္လိုက္ ကန္ေတာ့လိုက္ လံုးလည္ကိုလိုက္ေနတာ အားလံုးကတစ္ခြိခြိေပါ့ ။ အဲလိုနဲ ့အေခါက္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ သယ္ခ် သင့္ေတာ္တဲ့တိုက္ေအာက္ေတြ သြားလြင့္ပစ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ လိုအပ္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္ကို ေရခဲေသတၱာ အ၀တ္ေလ်ာက္စက္ေတြပို ့ ။ လိုခ်င္တဲ့သူေတြ ကိုဖုန္းဆက္ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္လိုက္ပို႔ ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္းေတာ့ ညတစ္နာရီ ထိုးလုျပီ ။ ပန္းအိုးေလးေတြ ႏွေျမာလို ့မ်က္ရည္စမ္းစမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးကို ကတို႔ေရာက္တဲ့ အထိ ပန္းအိုးေတြလိုက္ပို ့လိုက္ရေသးတယ္ ။အဲ.. ပစၥည္းေတြကပစ္ခ်င္တိုင္းလဲ ပစ္လို႔မရဘူးေနာ္ အဖမ္းကခံရဦးမွာ ။ လူလစ္မွအက်ိဳးအပဲ့ေတြ ပစ္ရတာ အေကာင္းေတြကေတာ့ မသိမသာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ေတြ ေလွ်ာက္ပစ္ရတာပဲ။ဘုရားစင္အၾကီးၾကီး တစ္ခုကို သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာည၁၂း၀၀ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ နဲ႔ တက္တင္ေပးခဲ့ရတယ္ ။ ျပီးျပီလို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔ဦး ကားေပၚမွာက်န္ေနတာ ေရခံမီးခံတယ္ဆိုတဲ့ ဘီဒိုၾကီးေလ ။ ကဲ... ဒီဘီဒိုၾကီးက စတဲ့ဇာတ္လမ္းယူမဲ့လူလဲမရွိ ရွိရင္လဲ တင္ႏိုင္ဘို႔ေတာင္ အင္အားဘယ္လိုမွကို မရွိေတာ့တဲ့ ပစၥည္းသယ္တဲ႔သူေတြကို အားနာရဦးမယ္ အစဥ္ေျပတဲ့ အိမ္ေအာက္တစ္ေနရာမွာပဲ ၀ဲခဲ႔ေတာ့မယ္လို႔က်မကဆံုးျဖတ္ေတာ့။
ေငြကုန္လူပမ္း အရွဳပ္ထုပ္ေတြနဲ႔ ေအာက္က်ေနာက္က် လူတစ္ကာအိမ္ကို လိုက္တင္ေပးေနတာ ကို္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ ့ေတြ ့ေနရတဲ႔ပစၥည္းသယ္ေပးသူေတြက ဂရုဏာသက္တယ္ထင္ပါ့ရွင္ ဂ်ီးေတာ္ၾကီးတို ့ ကိုလဲကြယ္ရာမွာ အတင္းအုပ္ ေနသံေတြက်မၾကားပါ့ရွင္ ။
အလကား ပစၥည္းေဟာင္းေတြ ရွင္းဘို႔စရိတ္ႏွေျမာလို႔ မမကိုလူလည္ၾကတာ ေရတစ္ခြက္ေတာင္ တိုက္ေဖၚမရဘူး ဘာညာေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ ဘီဒိုၾကီးကအသစ္ၾကီး မမတို႔အိမ္ပဲတင္လိုက္ပါ အမွတ္တရ ေပါ့လို႔ေျပာရင္း က်မလဲစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ၾကိဳက္သလိုသာ လုပ္ၾကပါေတာ့ ေျပာရတယ္။
ဘုရားစင္တင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ဆိုရင္ အထပ္တိုင္းဓါတ္ေလွခါး မေရာက္ဘူးေလ အေပၚကိုတက္ျပီး ပစၥည္းမျပီ ေအာက္ျပန္ဆင္းရတာ။
အိမ္နားနီးနီး ကပ္ျပီးလႊင့္ပစ္ျပန္ ေတာ့လဲ က်မကျပန္ျပီး မ်က္ႏွာပူအားနာ ေနေသးတာ။ပစၥည္းသယ္ေပးတဲ့သူေတြ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ေသလုေနျပီ ပြဲသိမ္းေတာ့ အားလံုးကိုထမင္းေကၽြးရင္း ဘီဒိုၾကီး လည္တယ္တယ္နဲ ့က်မအိမ္ေပၚ ေရာက္လာေတာ့တယ္ ။မလတ္ရဲ ႔ပြစိ ပြစိပုတ္ပြ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထား ကိုၾကည့္ျပီး သူကငါနဲ ့ေနခ်င္လို႔ ေခၚလာတာေဟ့ လို႔ က်မကေျပာေတာ့ မလတ္ကျပဴးတူး ျပာတာနဲ႔ နင္အခ်ိန္ၾကည့္ ဦးစကားေျပာတာ ဘာမွမဆင္ျခင္ဘူးတဲ့။ဘီဒိုၾကီးကို အိမ္ေအာက္မွာ ကားရပ္ျပီးလႊင့္ပစ္ဖို ့ တိုင္ပင္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး အစ္ကိုကအိမ္ေအာက္မွာ ထားခဲ့ သယ္ေပးတဲ့သူေတြ က အိမ္ေရာက္ ေနမွတင္လိုက္ပါ ၊ လိုရင္သံုးရတာေပါ့ အေကာင္းၾကီးကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေျပာေနၾကေတာ့ က်မကဘီဒို ၾကီးကိုလက္နဲ႔ ပုတ္ျပီး ငါအိမ္မွာေနမလား စေနသားၾကီး မမကဗုဒၵဟူး ဆိုေတာ့စီးပြါးေတာင္ျဖစ္ေသး တင္ၾကဟာ လို႔ေျပာေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းရီၾကတယ္။
အဲလိုနဲ႔ဘီဒိုၾကီးက စတဲ့ဇတ္လမ္းလို႔ေျပာ ရမလိုပဲက်မအိမ္မွာ ဇတ္လမ္းေတြေပၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဆက္ရန္...........
Labels: စကၤာပူမွ မကၽြတ္လြတ္သူ
