မမ
Monday, March 9, 2009
သရဲေျခာက္သည္ဆိုေသာ မမတို႕အိမ္ၾကီး(၃)
ပံုကိုဒီေနရာမွယူပါသည္...။မလတ္ရဲ႕လက္ရာ စားပြဲေပၚက ဟင္းပြဲေတြကိုၾကည့္ရင္း က်မက ထမင္းစားျပီးရင္ အားလံုးကို အိမ္မွာရွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရမယ္လို ့က်မကေျပာ ေတာ့...
ေအာ္.... ငါတို႔က မသိဘူးဆိုေတာ့ နင္က တခမ္းတနား မိတ္ဆက္ေပါ့လို႔ တို႔စရာပန္းကန္က သရက္သီးစိတ္ကို ကိုက္ရင္း ဂ်ယ္နီကေျပာတယ္..............။
မလတ္ခ်က္ထားတာ ၀က္သားနီခ်က္ ငါးခူကို ရဲယိုရြက္နဲ႔ဆီပ်ံ ပုဇြန္ဆီနဲ႔ သီးေမြးငွက္ေပ်ာသီး ဗူးသီးဟင္းခါး သရက္သီးသုတ္ ငါးပိရည္ တို႔စရာအစံု...........။
ထမင္းကို ပလုပ္ပေလာင္း စားေနတဲ့ဂ်ယ္နီကို .... တို႔တေတြ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ၾကမယ္ေဟ့ လို ့က်မကေျပာေတာ့ ေကာင္းတယ္ တဲ့.........။
ေဒၚၾကီးကို အိပ္ယာျပင္ခိုင္းျပီး ..... အေပၚကအခန္းထဲမွာပဲအိပ္မယ္ ... ။ ည ေအာက္မဆင္းေတာ့ဘူးလို ့ က်မကေျပာေတာ့ မၾကီးက..... လွ်ာရွည္ျပန္ျပီ တဲ ့............။
က်မကဆက္ျပီး.... နင္တို႔ ေၾကာက္တတ္လား ဆိုေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူးတဲ့.......... ။ အိုေက ..... ညအိပ္ေနလို႔ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴျဖဴ ဥပဓိရုပ္ ေကာင္းေကာင္း အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ ေျပးသာႏွဳတ္ဆက္..... အဲဒါတို ့အဖိုးပဲ...လို႕ေျပာလိုက္တယ္.. ။
ေနာက္ျပီး ဆံပင္ေၾကာလယ္ေလာက္ ကုလားဆင္ေခ်ာေခ်ာေလး သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က တို႔ရဲ႕အန္တီငယ္ပဲ...ဆိုတာေရာထည့္ေျပာတယ္။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေလးဆယ္ေလာက္က တို႔အေဒၚလတ္ .... တန္းသာႏွဳတ္ဆက္ မေၾကာက္နဲ႔ ..... ဆိုတာေရာ။
ခပ္၀၀ ငါးဆယ္ေက်ာ္က တို႔ရဲ ႕အန္တီၾကီးပဲ အရမ္းသေဘာေကာင္းတာ ၊ ၾကံဳရင္မုန္႕ဖိုးပါေပးသြားမွာလို႔ က်မကအရွိန္နဲ ့ေျပာေနေပမဲ့ ၊ ထမင္းဆက္မစားႏိုင္ေအာင္ ထိပ္လန္႔ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့ မမ... ဘာေတြလဲဟာလို႔.... ေမးရင္း အားလံုးက က်မကို စားလက္စေတြရပ္ျပီးၾကည့္တယ္......။
အာ..... ဒီမွာဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘူး.... ေၾကာက္ေနၾကလို႔ ဆက္ေျပာသင့္မေျပာသင့္ေလ အဲဒါစဥ္းစားေနတာဆိုေတာ့....... ။
အားလံုးေနာက္ေဖးမွာ က်မတို႔ ညီအမေလးေယာက္ မလတ္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ က်မသူငယ္ခ်င္းဂ်ယ္နီ နဲ႔ သူ႔ေပါင္းေဖၚေပါင္းဖက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေပါင္းကိုးေယာက္... ။ အနားမွာ ေဒၚၾကီးက တစ္ပူးတြဲတြဲဆိုေတာ့ ဆယ္ေယာက္ေပါ့........။
က်န္တဲ့သူေတြက စိတ္၀င္စားရံု က်မ ၾကပ္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့အဆင့္ပါပဲ ၊ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေအာင္ မထင္ထားတဲ့ ဂ်ယ္နီကေတာ့၊ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ ထိုင္ခံုေပၚမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ တက္ထိုင္ရင္း ။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့သူ႔ရဲ႕ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ ေမးတင္ရင္း တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနေလရဲ႕.......။
က်မက ေဒၚၾကီးနယ္ေပးထားတဲ့ ပုဇြန္ဆီ နဲ႔ ထမင္းကို တစ္လုပ္စားလိုက္ သီးေမြးငွက္ေပ်ာသီးကို တစ္ကိုက္ကိုက္လိုက္နဲ ့အၾကံထုတ္ေန တယ္...... ။ဗူးသီးဟင္းခါးကို လက္လွမ္းေနတဲ့ က်မ ဂ်ယ္နီက ငါျပန္မယ္ဟာဆိုေတာ့ .... ။ နင္ဘာျဖစ္တာလဲ ေနာက္ေနတာကို တို႕အေဒၚက သူေတာ္ေကာင္းေတြ အကုန္နတ္ျပည္ေရာက္ေနျပီ.... ။ မယံုရင္ မၾကီးေမးၾကည့္ .... သရဲဆိုလို ့ဒီအိမ္မွာ လက္ရွိေလးေယာက္ ပဲရွိတာဆိုေတာ့...။
အဖိုးနဲ ့အေဒၚသံုးေယာက္ ဟီး..... မွားလို႔ .... တို႔ညီအမေလးေယာက္ေလ..... အကိုေတြက သရဲေလးေကာင္လို႔ ေခၚတာပဲလို႔.... က်မကေလွ်ာ့ေျပာေတာ့မွ ထမင္း၀ိုင္းကတစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ျပန္ဆူလာတယ္.....။
မလတ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးပစၥည္းကို စည္းခ်အိပ္စမ္းပါ သရဲမေျပာနဲ႔ သရဲအေဖေတာင္အနား မကပ္ရဲဘူးတဲ့........ ။
လၻက္သုတ္ ေကာ္ဖီ ေနၾကာေစ့ ဇီးထုပ္အစံု ေဒၚၾကီးကို အေပၚယူလာခိုင္းျပီး ဧည့္ခန္းထဲကို ေရာက္လာၾကတယ္ ။ အေမက ထံုးစံအတိုင္း ပုတီးတစ္ကုံးနဲ ့က်မကအေမ့ကို အေဒၚေတြလဲ ဒီအခ်ိန္ဆို ပုတီး တစ္ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ပဲလို႔ေျပာေတာ့ မလတ္က တူပါဘူး.... အေမကႏွဳတ္ခမ္းနီ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ဘူး ပိုလွတယ္လို႔ေနာက္တယ္။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်မတို႔ အုပ္စုျပီးေတာ့ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ကေလးငယ္ေလး ေဒၚၾကီးနဲ႔ ေနာက္ေကာင္မေလးက ေနာက္ေဖးမွာ မထြက္လာေသးဘူး...။
ကေလးငယ္ေလးက ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္ ခဏၾကာေတာ့ က်မအနား ေျပးလာလို ့က်မက ေပါင္ေပၚေကာက္တင္ထားတယ္ ။ ႏွစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီ လူမွတ္မိ စကားစေျပာေနျပီ။
လမ္းမနဲ႔ ကပ္ရက္ သံပန္းမပိတ္ရေသးဘူး ။ ဘဲလ္တီးတဲ့ တံခါးမၾကီးကေတာ့ ပိတ္ထားျပီ ။ ဧည့္ခန္းထဲ အ၀င္အ၀သံပန္းက ပံုမွန္အတိုင္းေစ့ထားတယ္။
က်မတို ့အလွဴတစ္ခုက ဓါတ္ပံုေတြ ခံုေပၚမွာ အဆင္သင့္ ေတြ႔တာနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္း ေခါင္းျခင္းဆိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္.........။
ေပါင္ေပၚက ကေလးက လက္ညိဴးေလးနဲ ့လိုက္ေထာက္ရင္း တစ္ခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ လုပ္ေနတယ္ရွင္....။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔အသံေတြနဲ႕ကြဲျပားတဲ့ သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ အသံတစ္ခုၾကားလိုက္ျပီးတဲ ့ေနာက္မွာေတာ့ ေပါင္ေပၚက ကေလးက အတင္းတြန္းထိုးျပီး ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းတယ္ ၊ က်မက အတင္းျပန္တင္ဆိုေတာ့ ကေလးက အလိုမက်သလိုဂ်ီက်တယ္ ၊ ငိုေၾကာရွည္တာသိလို႔ မလတ္က.... ခ်ေပးလိုက္ သူဟာသူေနပါေစ ၊ ဆိုလို႔ ေအာက္ကိုခ်ေပးလိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးက ေတာက္ေတာက္နဲ ့အားလံုးကိုျဖတ္ျပီး သံပန္းတံခါးဆီကိုေျပးေတာ့တယ္။
အကုန္လံုး ျပိဳင္တူ ကေလးသြားရာကို လိုက္ၾကည့္ၾကတယ္ ၊ သံပန္းေစ့ထားေတာ့ ျပဳတ္က်စရာမလိုတဲ့ အတြက္ ေကာင္မေလးကလဲ ေျပးမလိုက္ဘူး ထူးဆန္းတာ ကေလးက လက္ႏွစ္ဖက္ကို အျပင္ထုတ္ျပီး တခစ္ခစ္ နဲ႔ရီတယ္ ၊ မလတ္က ဇတ္ကနဲ ထသြားျပီး ကေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္ဆို ကေလးက အတင္းတြန္းထိုးျပီး သံပန္းအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံျပျပီး ငိုေတာ့တာပဲ။
ဘာမွန္းမသိ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကိုေငးၾကည့္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔တစ္အုပ္စုလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ၊ ဒီကေလး ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္ကတည္းက ၊ လက္တင္ေရြးထားတဲ့ ကေလးထိန္းေကာင္မေလး ေျပာလိုက္တဲ့စကားပါပဲ... ။
မမလတ္ အန္တီငယ္ ေရာက္ေနလို႔ ခဏထားေပးလိုက္ပါတဲ့......ရွင္ ။ မလတ္က ဘာေျပာတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက မလတ္လက္ထဲက ကေလးကိုယူျပီး သံပန္းနားျပန္ခ်ေပးေတာ့ ကေလးက မဆင္းေတာ့ဘူး ေကာင္မေလးေပၚျပန္တက္ျပီး ငိုေနေတာ့တယ္...။
က်မတို႔တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆုပ္ျပီး ဆိုဖာရွည္ၾကီးေပၚမွာ ပူးထိုင္ေနၾကတယ္ ။
အေမက အခန္းထဲ၀င္သြားျပီ.... ။ ေဒၚၾကီးရယ္ က်မတို႔အုပ္စုရယ္ ကေလးသိပ္ျပီးရင္ အေပၚတက္ခဲ့လို႔ မွာျပီး က်မတို႔အုပ္စု တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ ့အေပၚထပ္ကို ေရွ႕ကေနပဲတက္ၾကတယ္။
အသံလံုး၀မထြက္ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ျပီးျပန္ဘို႔ နည္းမ်ိဳးစံု ၾကိဳးစားေနတာက ဂ်ယ္နီပါပဲ .....။
က်မက နင္မရွက္ဘူးလား ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ငါသိကၡာက်တယ္ ဆိုေတာ့... ။ နင္သိကၡာက်တာေနာက္ ငါေသရေတာ့မွာလို ့ ေျပာျပီးငိုေရာရွင္........။
ည-၁၁-နာရီခြဲေလာက္ရွိေနျပီ ကားေတြက ဂိုေထာင္သြင္းျပီးျပီ ေျမညီထပ္ေတြက လစာနဲ႔ ကားတစ္စီးဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ေပးရတာ.....။
ညေရးညတာ အေရးၾကီးတၾကီး မဟုတ္ဘဲ.... မထုတ္ၾကေတာ့ဘူး အိမ္ကလူၾကီးေတြကလဲ မၾကိဳက္ဘူး ... ။
မလတ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မပူနဲ႔ ငါစည္းခ်ေပးမယ္.......တဲ့ ။
၂၄ - ပစၥည္းရြတ္ျပီးရင္ နင့္အနားဘယ္သူမွ ကပ္လို႔မရဘူးတဲ့...။
ဂ်ယ္နီက အထြန္႔တက္ျပီး ေအာက္တံခါး၀ကစျပီး စည္းခ်ေပးပါ က်မေၾကာက္လို႔ပါ ဆိုျပီးငိုေတာ့ အဲဒီအမက ေအး ေအး ဆိုျပီး ဘဲလ္တီးတဲ့တံခါးမၾကီးနားကေန စည္းခ်ေတာ့တယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ က်မတို႔ မိုးမီးတက္ရိွဳ႕မိသလို မိုးမီးေလာင္ေတာ့တာပါပဲရွင္........ ။ မလတ္က အဲလိုလုပ္လို႕ေကာင္းပါ့မလားဆိုေတာ့ မၾကီးကရပါတယ္တဲ ့ .... ။
မငယ္က အန္တီေလးစိတ္ဆိုးရင္ ဒုကၡပဲလို ့ေနာက္တယ္.... ။ ၂၄ -ပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ရြတ္ေတာ့ အကုန္၀ိုင္းရြတ္ၾကတယ္ ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အားလံုးက ဒီတိုင္းေစာင့္ေနရမဲ ့အစားကူရြတ္ၾကတာ...။
စရြတ္တဲ့အမက ေရခြက္တစ္ခြက္ ကိုင္ထားတယ္ ...။
မီးကလဲလင္းထိန္လို ့ တံခါးပံုစံက တစ္ဖက္ဖြင့္ ေအာက္ပိုင္းကအျပည့္ သစ္သားကာထားတာ....။ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္မယ္ဆို ပခံုးေလာက္အျမင့္ကစျပီး သံတိုင္အက်ဲၾကီးေတြ။
က်မတို႔ စုျပံဳရြတ္တာကိုး ေခါက္ျပည့္ေတာ့ ဘဲလ္ျမည္တယ္...။
က်မတို႔အိမ္က အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေဆာင္ အကုန္ဘဲလ္ တတ္ထားတာ... အဘိုးလက္ထက္ကတည္းကပဲ ။ တစ္အိမ္လံုးၾကားေအာင္... ။ အကိုေတြလက္ထက္က လူမသိ သူမသိ ဖုန္းနဲ႔ ခိုး၀င္ခိုးထြက္ ဘဲလ္တီးတာနဲ ့ အားလံုးသိလို႔ေလ ။ ဘဲလ္ျမည္ေတာ့ မလတ္နဲ ့က်မက တံခါးကရပ္ၾကည့္တယ္ ။
ရြတ္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုးက ဒီဘက္ေလွခါးအဆင္း ေအာက္ဆံုးသံုးထစ္ေလာက္ကစျပီး အစဥ္လိုက္ ထိုင္ေနၾကတာေလ...။
ဘယ္သူလဲလို႔ သူတို႔ေမးေတာ့ မလတ္နဲ႔က်မ ဘာေျဖရမွန္းမသိ မငယ္ကပါဆင္းျပီး လာၾကည့္တယ္ ။
လင္းထိန္ေနတဲ့ ေလွခါးမီးေရာင္ ေအာက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူးလို ့ မငယ္က ျပန္ေျဖေတာ့ အကုန္မတ္တပ္ထရပ္တယ္ .... ။ တိုင္ပင္မထားပဲ အလုအယက္ ေျပးတက္တာ... ။ လူကိုးေယာက္ အခ်ိန္မေတာ္ ေျပးတတ္တဲ့ေျခသံ အခ်ိန္မေတာ္ ဘဲဲလ္သံေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုးႏိုးကုန္ျပီ... ။ ည-၁၂ -နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေပါ့ ။
အေဖက ဘယ္သူလာတာလဲတဲ့ ဒီေလာက္ဘဲလ္တီးေနတာ ဘာလုပ္ေန ၾကလဲ ... ဆိုျပီး .. ေအာက္ဆင္းသြားတယ္ ။ မၾကာဘူးအေဖ ျပန္တက္လာတယ္ ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ အေဖထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ဘဲလ္က ထပ္မည္တယ္ ေၾကာင္ေနတာျဖစ္မယ္... ။ ဘဲလ္ကပ္သြားတာျဖစ္မယ္တဲ့... ။ ဘဲလ္တစ္ခ်က္ျမည္တိုင္း နားႏွစ္ဖက္အုပ္ လူတစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ျပီး ဂ်ယ္နီကငိုတယ္... ။ ဖုန္းေတြလိုက္ဆက္ျပီး သူ႔ကိုလာေခၚဖို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို အကူအညီေတာင္းတယ္..... ။ ေခြ်းေစးေတြျပန္ျပီး မာမီေရလို႔ ေအာ္ငိုေနတဲ့ ဂ်ယ္နီကို ေငးၾကည့္ရင္း မငယ္နဲ႔က်မ အရမ္းသနားသြားတယ္... ။ မငိုနဲ႔ ျပန္ပို႔ေပးမယ္ ခဏပဲ အစ္ကိုေတြလာေနျပီလို႔ က်မကေျပာရတယ္။
လူၾကားမေကာင္းေအာင္ တီးေနတဲ့ ဘဲလ္ကို မလတ္က ဓါးတစ္ေခ်ာင္းယူခိုင္းျပီး ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္... ။ ဓါးနဲ႔ျဖတ္ခ်ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ သံုးခါတိတိ ထပ္မည္ေတာ့ အေဖက သမီးတို႔ ဘာေတြမ်ား သြားလုပ္သလဲ ေဖေဖ့ကိုမွန္မွန္ေျပာတဲ ့.... ။ သမီးတို႔ ေၾကာက္လို႔ ဘယ္သူမွမ၀င္ႏိုင္ေအာင္၂၄-ပစၥည္းနဲ႔ စည္းခ်တာ ေဖေဖလို႔ မလတ္ကေျပာေတာ့ ေကာင္းျပီ သမီးတို႔ တက္အိပ္ေတာ့ မေၾကာက္နဲ ့ဘယ္သူမွ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူးတဲ ့..... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအာက္ကတံခါးကို တစ္ဘုန္းဘုန္းထုေတာ့ အားလံုးျငိမ္သြားတယ္ အေဖကအစေပါ့ ဂ်ယ္နီဆိုတာ ေနစရာရွာမေတြ႔သလို အေမ့ကိုအတင္းဖက္ျပီး မ်က္ႏွာဖြက္ထားတာပဲ... ။ မလတ္သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးလဲ အေတာ္ကိုေၾကာက္ေနတယ္... ။ က်မေတာ့ ၾကိဳးျဖတ္ျပီးတာေတာင္ မည္ေနႏိုင္တဲ့ဘဲလ္သံကိုအေတာ္ကို ထူးဆန္းတာပဲလို႕ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားတယ္ ။ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကိုလဲဲ ေသေသခ်ာခ်ာကို လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။ အေဖ့ကိုလဲ မေက်နပ္ဘူး...။ အေဖသိတယ္.....။ သိရက္နဲ ့အေဖတို ့ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ပံုက လိုတာထက္ပိုေနျပီ... ။ အေမကေတာင္မွ တစ္သက္လံုး အတၱၾကီးတယ္..... အံ့ၾသဘို႔ေကာင္းေအာင္ ခ်စ္ႏိုင္လြန္းတယ္လို႔..... အျမဲမွတ္ခ်က္ခ်တယ္.....။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖတို႔ ခ်စ္ပံုမွားတာကို က်မတို႔ ညီအမတေတြ လက္ေျမွာက္ရေတာ့တယ္................။
က်မတို႔ အသံမေပးေတာ့ လမ္းမကေန က်မတို႔ ညီအမအမည္ေတြ လက္ခုပ္တီးျပီး ေခၚသံေတြၾကားေတာ့မွ တံခါးဆင္းဖြင့္ေတာ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေလး.....။ ဂ်ယ္နီက ၀မ္းသာအားရထျပီး ျပန္ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္....။
မလတ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္က မိုးလင္းမွပဲ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာရွာတယ္... ။ အစ္ကိုေတြနဲ႔ေမာင္ေတြကလဲ အေသသိခ်င္တဲ့ပံုေတြ ျပန္လာမွေျပာမယ္ သူ႔ကိုအရင္ပို႔ေပးလိုက္ပါလို ့က်မတို႔ေျပာရတယ္ ။
ေလွခါးက ျဖတ္ဆင္းဘို႔ အေသေၾကာက္ေနတဲ့ ဂ်ယ္နီကို တစ္အုပ္တစ္မၾကီး ကားနားအေရာက္ ပို႔ေပးၾကတယ္...။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာေရာ လမ္းထဲမွာေရာ ၀က္၀က္ကြဲေပါ့ရွင္...... ။ မနက္မွသိရတာက အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကို....... ၀င္၀င္အထဲကို၀င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနၾက ကေလးေတြေၾကာက္ေအာင္မလုပ္နဲ႔ လို႔ အေပါက္၀ကေန အေဖကဆင္းေခၚသတဲ ့ရွင္..........။
စာဖတ္သူမ်ားကိုအစဥ္ေလးစားစြာျဖင့္
မမ
Labels: သရဲေျခာက္သည္ဆိုေသာ မမတို႕အိမ္ၾကီး(၃)
